Қазақ жұрты ешқашан қол бастаушы көсемге де, сөз бастаушы шешенге де кенде болып көрген емес. Қандай заман тумасын «Мен!» дейтін ер азаматтар болған. Сол азаматтарымыз елімізге жау шапқанда қолына қару алса, дау туғанда шешендігімен халықты сабырға, ақылға шақырып отырған. Біздің өткен тарих осыған куә. Тым алысқа бармай-ақ кешегі сұрапыл соғысты мысалға алсақ та жетіп жатыр. Қалың жұрт ішіне тараған «атқа қон!» деген бір ұран ғана жігіттеріміздің алға суырылып шығуына түрткі болды. Сол кезде де иығына қаруын асынған осы біздің жалынды жігіттер еді. Елдің іргесіне жау шаппасын, елімізді тәуелді болмасын, бақ пен береке қашпасын деп атқа қонған жігіттерді түгендейтін болсақ ұзын-сонар әңгіме болушы еді. Бірақ әлі күнге дейін көптеген батырларымыздың ерлігі айтылмай, тіпті белгісіз күйде қалып отырғаны өте өкінішті. Оның себебі кешегі саяси көқарас еді. Қазақ халқын екінші сорттың адамына жатқызғандықтан жігіттеріміздің ерлігін барыншы жасырып бақты. Мадақтап марапаттаудан әріге бара алмады.
Мәдениет
