Қазақтың туада сүйегіне біткен ерекше өнері – шешендігі. Халқымыздың бұл өнеріне шетелдік саяхатшылар мен зерттеуші-этнографтар тамсана таңданып, бастарын шайқаған. Мысалы, 1846 жылы қазақ даласына аралаған поляк зерттеушісі Адольф Янушкевичтің «Қазақ даласына жасаған саяхаттан күнделіктер мен хаттар» («Дневник и письма из путешествия по казахским степям») атты еңбегінде: «...Бірнеше күн бұрын өзара дауласқан екі партияның қақтығысына куә болдым. Сонда Демосфон мен Цицерон туралы өмірі естімеген шешендерге таң қалып, қол соққанмын. Имандай сырым! Тәңірім бойына осыншама қабілет дарытқан халық өркениетке жат болып қалуы мүмкін емес» деп жазса, атақты түрколог ғалым Василий Радлов «Сибирские древности» атты монографиясында: «Басқаларға қарағанда қазақтар арасында шешендік өнері ерекше дамыған. Әрі сөзі ойнақы, әуезді, ырғақты. Тілі өлеңнің өрнегі іспеттес. Бейнелі сөз төркіні айқын да дәлме-дәл мағына береді» деген екен.