Бағанашылдағы жасыл төбенің басы. Қараша күз. Күн жылы. Алатау тура шүйдеде. Кейінгі үш жылда ішімді кемірген сұраққа дауа таба алмай жүріп, кенет басымды көтеріп қалған екенмін деймін. Қарасам Қаныш аға (иә, түсіме ол кісі менің туған ағам боп кірді). Түр-тұлғасы тура зиратының басындағы сеңгір тастағы бедеріндей зор, тек бойына жан кірген, өңі мейірімді. Неге келгенін түсіне қойыппын. Ол баяу басып жүре берді, мен соңынан ере бердім.
Мәдениет
