Мал шаруашылығын негіз еткен ертедегі қазақ халқы шөптің шүйгінін, судың тұнығын қуалап көшіп отырған. Сонда да әр жерді бір мекендемей, қыс қыстау, жаз жайлауын, күзеулігі мен көктеулігін алдын ала жер шалып белгілеп, төрт маусымның ең лайықты шағында сол жерлерге көшіп отырған. Төрт түліктің күйін күйттеген халық күндіз демей, түн демей көшіп-қонып, жоғын іздеп, малын өрістетіп отырған. Сөйтіп жүріп біздің халық табиғатпен ерекше етене болған. Соның айғағының бірі – астрономия. Аспан әлемін академиялардың айналасында емес, ақ даланың төрінде жүріп-ақ зерттеп, жұлдыздарға қарап-ақ ауа райын болжап отыратын болған. Ендеше Жақып Мырзаханның «Қазақ әдебиетінің айдыны» (Шыңжаң жастар-өрендер баспасы, 2006 ж.) атты кітабына негізделе отырып халық астрономиясына шолу жасап көрейік.