«Мен балалық шақтың дәмін баянды тата алмадым. Тұрмыс мені ерте есейтті. Екі жасымда аяулы анамнан айырылдым. Содан бастап отбасындағы ошарлы жан әкемнің тапқан-таянғанын қорек етіп, әжемнің берген тары-талқанын жеп тапшы тұрмыс кешірдік. Мұндайда еркелік істеп, ел қатарында балалық шақтың базарын кешудің мүмкіндігі жоқ еді. Дегенмен, дәл бүгін оған өкініп отырғамын жоқ. Байқасам, тапшылықты, таршылықты көре жүріп есею кейінгі өсіп-жетілуіме айрықша ес қатыпты...... басып өткен іздеріме көз салсам, күре жол болып көз сүріндірмесе де, өзіндік айқын сорабы бар соқпақ қалыпты. Бұл менің халықтың абыройлы борышын арқалай жүріп толық ада етпесем де, аяқсыз қалдырмаған, ойымдағыны да, бойымдағыны да адалдықпен арнап, қажырлықпен күрес жасаған өмір жолым». Қытайдағы қазақтардың көшбасшысы атанған Жанәбіл Смағұлұлының «Бала шақтан болашаққа» деп аталатын ғұмырнамалық эссесі осылай басталыпты.
Мәдениет
