«Жолдасым екеуміздің ауылда азық-түлік сататын үлкен дүкеніміз бар еді. Сол ауылдың «менмін» деген табысты адамдары болдық. Күйеуім бала күнінен мүгедек, бір аяғы протез-тұғын. Соның күйігінен ішімдікке үйір болып шықты. Сонда да сыртқа күйігімді білдірмей, отбасымның түтінін түтетіп, мүгедек күйеуден бір ұл, бір қыз таптым.