Ол кезде бәсіренің не екенін білген жоқпыз. Ат жалын тарта бастағанымда атам маған тай атағаны есімде. Атқа енді-енді отырып үйренген кезім, үлкендер ересектеу бір балаға үйреттіріп, құнан кезінде біраз қызығына батқанбыз. 90-жылдардың басында ауыл ішінде тай, құнан жарыстары көп өтетін. Үлкендер қара жарыс дейтін. Жан-жақтан таңдаулы тай-құнандар келмеген соң, бәйге деуді ар санап, қара жарыс атаса керек. Мәселен, басқа бір жерде жариялы бәйге өтетін болса, ауылда ат жарататындар (баптайтындар) күні бұрын өз араларында қара жарыс ұйымдастырып, сәйгүліктерінің әуселесін бір байқап алады. Ел ішіне шетелдің ұзын аяқ, «таза қанды» тұлпар-сымақтары келмеген, бәйге атаулы бүгінгідей бизнеске айналмаған, жануарлар «дозировка», допингсіз жүгіретін уақыттың соңы еді.